LIFE TRACKS

Σύμφωνα με τον Δημόκριτο, ο κόσμος φτιάχνεται καθώς τα άτομα που διαχέονται μέσα στο κενό, συνδυάζονται σύμφωνα με προκαθορισμένους νόμους και κανόνες. Την υλιστική αυτή θεώρηση διορθώνει ο Επίκουρος, στον βαθμό που ισχυρίζεται ότι ο κόσμος φτιάχνεται και από τα άτομα που κινούνται όχι αναγκαστικά σύμφωνα με προδιαγραμμένο τρόπο: χάρη στο «κλίναμεν» /
την παρέκκλιση της τροχιάς, κάποια άτομα συναντούν τις μεγαροές των άλλων ατόμων και έτσι αναδύονται νέες και διαφορετικές μορφές και υποστάσεις. Δηλαδή, η ελευθερία δεν χάνεται οπωσδήποτε στα ορμητικά νερά της αιτιοκρατίας. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, τα μέλη μιας κοινωνίας, στο πλαίσιο των κοινωνικοπολιτιστικών σταθερότυπων (patterns), διαμορφώνουν, ή καλύτερα «αγωνίζονται» να διαμορφώσουν, να εμπραγματώσουν έναν τρόπο ύπαρξης, δημιουργώντας έτσι διαδρομές ζωής, τροχιές υπόστασης.
Σε αναφορά με την προαναφερόμενη προοπτική, η κοινωνία συντίθεται από διαδρομές ατόμων και ομάδων οι οποίες συγκλίνουν ή αποκλίνουν, συμπλέκονται ή απομακρύνονται, οριοθετούνται με σαφή ή λιγότερο σαφή τρόπο, διαφοροποιούνται ή ομογενοποιούνται, συνυπάρχουν ή αλληλοεπηρεάζονται, περιχαρακώνονται ή ανοίγονται, αποκλείουν ή αποκλείονται, συγκρούονται ή συνεργάζονται, δημιουργώντας έτσι το «δράμα» της κοινωνικής ζωής.
Ο Yoann Cimier παρουσιάζει τους εφήμερους οικισμούς στις παραλίες της Τυνησίας, η Κarolin Klueppel αναδεικνύει την προνομιούχο (ίσως και μοναδική) υπόσταση των κοριτσιών σε εθνοτική ινδική ομάδα –από την άποψη βέβαια της κοινωνικής ισχύος των γυναικών–, η Polixeni Papapetrou, με μια αναφορά στον Gilles Deleuze (animality – ζωοτικότητα), δείχνει ανάλαφρα και μεταφορικά την απώθηση της ζωικής διάστασης της ανθρώπινης περιπέτειας, η Sanne De Wilde δείχνει πώς η κινεζική κοινωνία προβλέπει μια συγκεκριμένη πορεία σε άτομα μικρών διαστάσεων –νάνοι σε πάρκο θεαμάτων–, η Laurence Rasti δείχνει πώς μια άλλη κοινωνία προδιαγράφει τον βίο των ομοφυλόφιλων διά της γκετοποίησης, o Klaus Pichler απεικονίζει τον τρόπο ζωής των «περιθωριακών» Βιεννέζων, η Danila Tkachenko διερευνά την επιλογή μιας μορφής πρωτογονισμού και της επιστροφής στη Φύση και, τέλος, η Naumsa Leuba επικεντρώνεται σε μια μορφή τοτεμισμού με αποχρώσεις υπερρεαλισμού.