Αυτά τα συμβάντα δεν είναι ούτε «οικογενειακά δράματα», ούτε «δράματα αποχωρισμού», ούτε «εγκλήματα πάθους», όπως καταχρηστικά και αδιακρίτως αποκαλούνται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Είναι γυναικοκτονίες με θύτες τους συζύγους. Είναι συστημικοί φόνοι.
Αυτές οι χαμηλής ανάλυσης εικόνες, τα αποκόμματα από τις εφημερίδες, έχουν υποστεί φρικαλεότητες παρόμοιες μ’ εκείνες στις οποίες υποβλήθηκαν αυτές οι γυναίκες, και οι οποίες προκύπτουν από μια διαδικασία φθοράς και ακραίας βίας. Η προεξάρχουσα παρουσία εικόνων που αποτυπώνουν τους αυτουργούς αυτών των φόνων, καθώς και την παρέμβαση της αστυνομίας και του δικαστικού συστήματος στη σκηνή του εγκλήματος, είναι καθοριστικής σημασίας για το μήνυμα που μεταφέρει αυτό το έργο. Μέσα από τις κινήσεις τους, οι εικόνες απευθύνονται σε μας, ως θεατές, υπονοώντας και τη δική μας ευθύνη. Όλα, λοιπόν, συμβαίνουν έξω από τα όρια της εικόνας.