Ο φθορίτης είναι μια όμορφη πέτρα που αιχμαλωτίζει το φως του αστεριού μας και το εκπέμπει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Η δική μου πέτρα ήταν ενθύμιο από τον πατέρα μου, λαμπερή και αινιγματική. Ο θάνατός του ήταν πολύ ξαφνικός. Πριν το καταλάβουμε, ο καρκίνος έκανε ολομέτωπη επίθεση και τον πήρε. Μετά το θάνατό του, περπατούσα με τα μάτια βουρκωμένα και μια πίκρα στην καρδιά μου. Στην όμορφη, κρύα πέτρα λαμπύριζαν και επέπλεαν αμέτρητα αστέρια. Σε ένα όνειρό μου περιπλανιόμουν ανάμεσά τους, ψάχνοντας. Όταν ξύπνησα, βρέθηκα, απρόσμενα, στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας. Ήταν γεμάτο από μυρωδιές και ήχους και οικεία, αλλά απόκρυφα και μυστηριακά αντικείμενα. Η παρουσία του ήταν τόσο έντονα αισθητή, που νόμιζα ότι θα ακούσω τη φωνή του από το διπλανό δωμάτιο. Αν και δεν είμαι σίγουρη γιατί, πίστεψα βαθιά μέσα μου ότι θα μπορούσα εκεί να συναντήσω τον πατέρα μου. Μέρα με τη μέρα, περιφερόμουν σ’ αυτό το μυστηριακό σκηνικό ψάχνοντάς τον.