Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η Αληκτώ, μία από τις τρεις Ερινύες της ελληνικής μυθολογίας, ήταν η θεά της οργής. Επιφορτισμένη με την τιμωρία όσων διέπρατταν ηθικά εγκλήματα ενάντια σε θνητούς, καταριόταν και βασάνιζε τους ενόχους με κεντρίσματα τύψεων και τρέλας. Εδώ προσωποποιεί μια απότομη και βίαιη αφύπνιση των δαιμόνων που είναι βαθιά ριζωμένοι στον πολιτισμό μας – έναν πολιτισμό ανισότητας, εκμετάλλευσης και κατάχρησης. Είναι επίσης, πολύ πιθανόν, η σπλαχνική έκφραση ανυπόφορης αγωνίας και κρίσεων απελπισίας για το ότι δεν έχουμε λόγο στις ταχείες αλλαγές στο ηθικό μας τοπίο, στην αξία της αλήθειας και στην κοινοτοπία της απληστίας. Η Αληκτώ διεκδικεί τις μυθολογικές ρίζες της, δρώντας ως φρουρός και συνείδηση, αλλά κυρίως ως κάλεσμα σε ατομική και συλλογική δράση. Η οργή μπορεί να είναι μία από τις επτά θανάσιμες αμαρτίες, ίσως όμως αποτελεί και την κατάλληλη αντίδραση ενάντια στη διαιώνιση των άλλων έξι. Αυτό είναι άραγε απλώς μία έκφραση οργής ή το θραύσμα ενός σπασμένου καθρέφτη;