Όταν αρχίζω να βουτάω πιο βαθιά στη μεγαλύτερη παράνομη κατάληψη αιτούντων πολιτικό άσυλο της Λυών, γίνεται ένα σιωπηρό σύμφωνο μη επίθεσης με τους κατοίκους: με ανέχονται υπό την προϋπόθεση ότι δεν βγάζω φωτογραφίες απροειδοποίητα. Οπότε, ξεκινώ να δουλεύω στη διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ρεαλιστικής, ντοκουμενταρίστικης προσέγγισης και της αφηρημένης, εικαστικής φωτογραφίας. Αυτό που αναζητούν στην Ευρώπη είναι ένα καταφύγιο. Και αυτή η κατάληψη τους κρατάει μακριά απ’ το δρόμο, παρά τις ανεπαρκείς υποδομές. Τέλος, είναι συνειδητή η επιλογή μου να επικεντρωθώ σε μια μινιμαλιστική εικαστική αφαίρεση, και όχι να καταγράψω μια παράλογη και αδιανόητη πραγματικότητα από την οποία είμαι απλά περαστικός. Μια χαοτική συσσώρευση από χρώματα, σχήματα, γραμμές, υλικά, και ίχνη. Μια σχολαστική ακτινογραφία κάθε γωνιάς, κάθε τοίχου, κάθε κτιρίου. Πορτραίτα τραβηγμένα από πίσω πάνω σε χρωματιστά φόντα. Τόσα πολλά στοιχεία που μου δίνουν τη δυνατότητα να αποκαλύψω ένα διαφορετικό παρόν και να δημιουργήσω ένα άλλο καταφύγιο.