To 2015, αυτό που για την Ευρώπη ήταν μακρινό, ήρθε πιο κοντά και αυτό που ήταν οικείο, ξαφνικά απομακρύνθηκε. Μιας και ήταν αδύνατο να ταξιδέψω από τη Γαλλία στη Συρία, διαπίστωσα πως υπήρχε μονάχα ένας τόπος όπου θα μπορούσα να θέσω τους κανόνες και να είμαι σε επαφή τόσο με τη γαλλική όσο και με τη συριακή πλευρά της οικογένειάς μου: ένας εικονικός τόπος, η οθόνη του υπολογιστή μου. Ας προσπαθούσε όσο ήθελε η γεωπολιτική να κάνει το διαβατήριο και την καταγωγή μου εχθρούς στον πολιτικό κόσμο, εγώ είμαι απλώς ένα κορίτσι με μία οικογένεια. Καθώς έβρισκα παλιές φωτογραφίες και μνήμες μιας περιόδου, στην οποία ένα διαβατήριο δεν σε εμπόδιζε να μετακινείσαι, δημιούργησα έναν τόπο που δεν μπορούσε να οριστεί, έναν μετακινούμενο χώρο, τον οποίο μπορώ να μοιραστώ μόνο με έναν συμπαγή τρόπο και στον οποίο είμαι ελεύθερη να ταξιδεύω ανάμεσα στα κομμάτια του εαυτού μου. Είναι ο υπολογιστής μου η χώρα της ελευθερίας μου;