Η ματιά μου εστιάζει σε αντικείμενα, ίχνη που έχουν αφήσει άνθρωποι σε ένα τοπίο που στερείται κάθε παρουσίας, αλλά είναι σαν να κατοικείται από μία δεύτερη φύση.
Η ασάφεια των τοποθεσιών, περιφερειακή και οικεία, οι αινιγματικοί τίτλοι σε ορισμένες φωτογραφίες, μας βυθίζουν σε έναν αβέβαιο χώρο και χρόνο.
Ακολουθούμε τα ίχνη του απόντος, όπως δρα στη διάβρωση των παγετώνων του Jökull.
Είναι σε αυτά τα κενά, σε αυτό το σημείο μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού, που λαμβάνει χώρα η ποιητική περιπλάνηση γύρω από την εγγενή σχέση ανάμεσα στην κοινωνία και το περιβάλλον της, στον άνθρωπο και τη φύση.
Από το Ρέικιαβικ μέχρι τα προάστια του Παρισιού, μέσα από τη νήσο Réunion, από τα ερημωμένα τοπία μέχρι τα παρθένα δάση, προσπαθώ να αποκαλύψω μία χαρτογραφία της στιγμής του περιβάλλοντός μας, στην Ανθρωπόκαινο εποχή.