Συμμετέχουν: Andres de Varona, Jennifer Georgescu, Μυρτώ Παπαδοπούλου, Alessia Rollo, Όλγα Στεφάτου, Μαίρη Χαιρετάκη & Πάνος Χαραλαμπίδης
Επιμέλεια: Laura Moya
Για άλλη μια φορά η Περσεφόνη νιώθει το βάρος της μετάβασης. Το σώμα της θυμάται την πορεία της ανάδυσης. Θυμάται να σκαρφαλώνει προς τα πάνω, να περνάει από το σκοτάδι στο φως. Το ήξερες ότι η ίριδα χρειάζεται περίπου μισή ώρα για να προσαρμόσει το μέγεθος της κόρης, ρυθμίζοντας έτσι την ποσότητα του φωτός που εισέρχεται στο μάτι;
Κουράστηκε να κινείται ανάμεσα στην προστασία της μητέρας της και την αγάπη του άνδρα της. Νιώθει το βάρος του συμβιβασμού με τους πορφυρούς σπόρους του ροδιού, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να διαπραγματευτεί. Λέξεις όπως αρπαγή, κάτω κόσμος, σπαραγμός, καμένη γη και πείνα την ακολουθούν. Ονειρεύεται μαύρα άλογα που τραβούν ένα άρμα, αλλά και σωρείτες που παίρνουν σιγά-σιγά το χρώμα του ήλιου που δύει.
Γιατί να μην ανάψει φωτιές μέσα στο δάσος, ν’ αφήσει τα μαλλιά της να μακρύνουν, να ματώσει πάνω σ’ ένα κρεβάτι από ξερά τριαντάφυλλα, να βάλει πέτρες για βαρίδια στο φόρεμά της; Αυτή είναι υπεύθυνη για τον κύκλο του θανάτου και της αναγέννησης.
Η Περσεφόνη έμαθε τα νέα για την πανδημία, αλλά η ελπίδα παραμένει χαραγμένη στο πρόσωπό της. Γνωρίζει ότι η εαρινή ισημερία σηματοδοτεί το χρονικό σημείο, κατά το οποίο η μέρα και η νύχτα διαρκούν το ίδιο. Δώδεκα ώρες αρκούν για να αποτινάξεις τα φαντάσματα των πεθαμένων και να μαζέψεις σπόρους για σιτάρι.
Laura Moya