H Namsa Leuba εμπνεύσθηκε από τα κινήματα κατά του απαρτχάιντ και από τον αντίκτυπο αυτών των κινημάτων στη σύγχρονη Νοτιοαφρικανική κοινωνία. Σε αυτήν τη σειρά, η Namsa θέλει να δείξει την επανοικειοποίηση της πολιτιστικής και κοινωνικής ταυτότητας των μαύρων μετά από χρόνια πολιτικής απαρτχάιντ. Οι χειρονομίες των παιδιών της φυλής Ζουλού (που στέκονται καμαρωτά, ή κρατούν ένα καλάμι ) και οι συμβολικές τους πράξεις (το κάψιμο του διαβατηρίου) είναι η έκφραση της βούλησης αυτής της νέας γενιάς να χτίσει το μέλλον της και να βρει τη θέση της σε μια αντιφατική κοινωνία, όπως αυτή της Νότιας Αφρικής, όπου ο δυτικός και ο αφρικανικός κόσμος προσπαθούν να συνυπάρξουν. Η ιδέα της «ταυτότητας» διατρέχει εγκάρσια τη δουλειά της Namsa. Είναι η φυσική αντανάκλαση της προσωπικής της ιστορίας: μεγάλωσε με δύο διαφορετικές κουλτούρες, προσπαθώντας να εξερευνήσει τον κοινό μεταξύ τους τόπο. «Σε αυτή, τη σειρά, προσπάθησα να ανοίξω έναν διάλογο ανάμεσα στην αφρικανική και την ελβετική καταγωγή μου», εξηγεί η ίδια.