Ο χειμώνας του 2014 άλλαξε την Ουκρανία. Τρεις μήνες γεμάτοι αιματηρές συγκρούσεις, δάκρυα, φόβο, κοκτέιλ Μολότοφ, φλεγόμενα λάστιχα αυτοκινήτων και θανάτους.
Από την αρχή, το Euromaidan μετατράπηκε σε μια πραγματική παράσταση, απ’ όπου ξεκίνησε η μάχη των αντιθέτων. Το καλό και το κακό, το φως και η σκιά, ο πυκνός μαύρος καπνός και η λευκότητα του φλεβαριάτικου χιονιού. Στον καμβά της επανάστασης, ανατριχιαστικές αιματηρές σκηνές συνυφαίνονται με εικόνες απίστευτης ομορφιάς. Έχασα τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ξέχασα το μέρος, τον χρόνο και την αιτία των γεγονότων. Τη μια στιγμή, οι σκηνές των μαχών θύμιζαν τρομερές ημέρες των περασμένων πολέμων, θρύλους και παραμύθια. Άλλες στιγμές, η εκρηκτική μάχη μέσα στην παγωνιά μετέτρεπε την πλατεία Nezalezhnosty σε ένα φαντασμαγορικό σκηνικό.
Ο τίτλος «Culture of the Confrontation» δεν πρέπει να εκλαμβάνεται κυριολεκτικά, καθώς δεν αναφέρεται στην τυχαία αντιπαράθεση κάποιου ή μιας κατάστασης με την κουλτούρα της τέχνης. Όλα όσα συνέβησαν στην Ουκρανία, αρχής γενομένης με το Euromaidan, συνιστούν αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Έναν που νοσταλγεί την πρώην Σοβιετική Ένωση και έναν άλλον που κοιτάει μπροστά και πιστεύει σε ένα ευτυχισμένο μέλλον για τη χώρα. Με τη λέξη «πολιτισμό» εννοώ την κοσμοθεωρία, τον τρόπο ζωής, τις σκέψεις των ανθρώπων, τη θρησκεία. Στο Maidan δεν βρίσκονταν δύο διαφορετικές γενιές, αλλά δύο διαφορετικά πολιτισμικά στρώματα που ζουν στην ίδια περιοχή. Αυτή η αντιπαράθεση είναι αέναη, ξεκίνησε αιώνες πριν και θα επαναληφθεί ξανά και ξανά. Το πού, δεν έχει σημασία.
Maxim Dondyuk