Μεγάλωσα ζώντας με την ευρύτερη οικογένειά μου σε ένα μικρό αγρόκτημα στα προάστια της Νέας Υόρκης. Ενόσω γύρω μας αναπτύσσονταν εμπορικά κέντρα και σούπερ μάρκετ, εμείς ζεσταίναμε το σπίτι μας με ξύλα, καλλιεργούσαμε τη γη και συντηρούσαμε τα τρόφιμά μας σε κονσέρβες και ανταλλάσσαμε τα φυτά μας με οτιδήποτε, από παπούτσια μέχρι οδοντιατρικές εργασίες. Όμως, ενώ η οικογένειά μου τηρούσε πολλές από τις αρχές του κινήματος «επιστροφή στη γη», όταν έγινα δεκαοκτώ είχαμε τρία τρακτέρ, τέσσερα αυτοκίνητα και πέντε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αυτή η μείξη του σύγχρονου κόσμου με την κατά τα άλλα χωριάτικη ζωή μας μου κίνησε την περιέργεια να δω με τι θα έμοιαζε ένας τρόπος ζωής με απόλυτη αυτάρκεια.
Από το 2006 έως το 2010 ταξίδεψα στις νοτιοανατολικές πολιτείες κάνοντας παρέα, φωτογραφίζοντας και παίρνοντας συνεντεύξεις από ανθρώπους που άφησαν τις πόλεις και τα προάστια για να ζήσουν αντισυμβατικά. Με κίνητρο οικολογικές ανησυχίες, θρησκευτικές πεποιθήσεις ή την παγκόσμια οικονομική ύφεση, επέλεξαν να χτίσουν τα σπίτια τους με τοπικά υλικά, να τροφοδοτούνται με νερό από κοντινές πηγές και να κυνηγούν, να συλλέγουν ή να καλλιεργούν την τροφή τους.
Όλοι όσοι εικονίζονται στις φωτογραφίες μου δουλεύουν για να διατηρήσουν έναν αυτάρκη τρόπο ζωής, ωστόσο δεν βρήκα κανέναν να ζει τελείως απομονωμένος από το καθολικό ρεύμα. Πολλοί διατηρούν ιστοσελίδες, τις οποίες ανανεώνουν μέσω φορητών υπολογιστών, και έχουν κινητά τηλέφωνα που τα φορτίζουν από τη μπαταρία του αυτοκινήτου ή από ηλιακούς συλλέκτες. Δεν απορρίπτουν εντελώς τον σύγχρονο κόσμο. Αντίθετα απομακρύνονται από αυτόν και επιλέγουν ποιά στοιχεία του θέλουν να πάρουν μαζί τους.