Συμμετέχουν: Ελευθερία Αμολοχίτη, Λυδία Βαϊρακταράκη, Φαίδρα Γαλάνη, Χρήστος Καστρινάκης, Μάρθα Καψουλάκη, Ναυσικά Κεκέ, Ίρις Κολλιδά, Αγγελίνα Λαμπίρη, Έφη Λάσκαρη, Εντμόντα Λέση, Ειρήνη Μαντινάου, Αθηνά Μαρίνου, Αθηνά Μισεγιάννη, Denada Bullari, Κωνσταντίνος Παπαντώνης, Αναστασία Πουπουλίδου, Σίμων Πράσινος, Ισαβέλλα Πρίτσα, Χριστίνα Ρώση, Όλγα Σουβερμέζογλου, Νεφέλη Σοφιανίδη, Ελευθερία Τσικάκη, Παναγιώτης Φατσέας
Επιμέλεια: Πάνος Κοκκινιάς
«…Οι μέρες εκείνες σφραγίστηκαν από μια πανδημία που περιόρισε τους ανθρώπους στα σπίτια τους.
Για να αποδράσουν κοιτούσαν συχνά απ’ το παράθυρο, προσπαθώντας να θυμηθούν πώς ήταν εκεί έξω, πώς ήταν να κυκλοφορείς ελεύθερα. Σαν σε ταινία καταστροφής, επικοινωνούσαν μόνο εικονικά και περνούσαν τις μέρες τους απομονωμένοι, μέσα στη σιωπή, τη μελαγχολία και τις αναμνήσεις. Η στασιμότητα οδηγούσε συχνά σε ονειροπολήσεις, όπου -σαν υπνωτισμένοι- έβλεπαν περίεργα πράγματα να συμβαίνουν, σαν αυτά που έβλεπαν στα όνειρα της νύχτας. Και τους βασάνιζε κι η έγνοια για τους δικούς τους που υπέφεραν απομονωμένοι στις εντατικές.
Η μειωμένη πρόσβαση στον έξω κόσμο τους εξανάγκαζε σε σύντομους μοναχικούς περιπάτους, παράξενους κι αυτούς, σαν τις διαδρομές που έκαναν στο μυαλό. Κι όταν ζητούσαν παρηγοριά στη φύση, έβλεπαν έναν καθρέφτη που αντανακλούσε την ανησυχία τους. Κι όσοι είχαν το προνόμιο να ταξιδεύουν ακόμα, κουβαλούσαν μαζί τη λύπη τους για τον χαμό των δικών τους, τη λύπη για τη χαμένη τους ξενοιασιά.
Και καταλάβαιναν ότι εκείνη η ξενοιασιά δεν ήταν τόσο αληθινή, οι αναμνήσεις από το παρελθόν έμοιαζαν τόσο με αυτό που ζούσαν τώρα. Αυτό το κακό όνειρο που ζούσαν από κοινού, έμοιαζε με πυκνότερη εκδοχή εκείνης της προϋπάρχουσας, καθημερινής, μα ανεπίγνωστης μάχης με την υπαρξιακή αγωνία.
Για να κρατήσουν ένα ημερολόγιο της πρωτόγνωρης κατάστασης, για να αντιληφθούν τι τους συμβαίνει, έβγαζαν συνεχώς φωτογραφίες, μια πρακτική που ήταν ήδη πολύ διαδεδομένη την εποχή εκείνη. Γι’ αυτό κι έχουμε τόσο πολλά και ακριβή τεκμήρια από τις μέρες αυτές που άλλαξαν τη ζωή όλων των ανθρώπων».