Αυτό το project διερευνά τη σημασία των αρχείων για τα μουσεία, καθώς και τη θέση που έχουν οι εικόνες στις σχέσεις ισχύος μεταξύ ευρωπαϊκής κουλτούρας και βραζιλιάνικης επικράτειας. Αυτή η οπτική ιστορία ακολουθεί τους τελευταίους μανδύες της φυλής Tupinambá -τεχνουργήματα που χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια ανθρωποφαγικών τελετουργιών- το σύνολο των οποίων φυλάσσεται σε ευρωπαϊκά μουσεία. Οι εικόνες προσκαλούν το κοινό να έρθει αντιμέτωπο με τον οπτικό διάλογο πίσω από την πολιτική της συντήρησης και της μη-επιστροφής αυτών των έργων. Μια δεύτερη πράξη αναδεικνύει τις εικόνες που δημιουργήθηκαν από τα μουσεία αλλά και κάποιες ιστορικές προσωπικότητες, όπως ο Johan Maurits, που ξεκίνησε τη μεταφορά των μανδυών. Φέρνοντας στο προσκήνιο τη ροή του αρχείου, θα λέγαμε πως οι εικόνες λειτουργούν ως μετα-αρχείο και η φωτογραφία μπορεί να αναγνωστεί ως μια ζώνη επαφής: μεταξύ του καλλιτέχνη και του αρχείου, μεταξύ των εικόνων και των ιθαγενών, μεταξύ των αναμνήσεών μας από επισκέψεις σε μουσεία και των ελάχιστων φορών που επισκεφθήκαμε τα αρχεία τους.
