Υπάρχουν ακόμη, εκείνα τα μπαρ στη Βιέννη, στην Αυστρία, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Εάν περάσεις απ’ έξω, ακούς δυνατά γέλια από τη μισάνοιχτη πόρτα – και μόνο λιγοστοί μπαίνουν μέσα. Πολύ συχνά, αυτά τα μέρη εμφανίζονται στα μέσα ενημέρωσης, σε ειδήσεις σχετικά με κάποιο καβγά ή μαχαίρωμα μεταξύ φίλων, με αφορμή μια παρεξήγηση που δημιουργήθηκε ενώ έπιναν. Ο Klaus Pichler (φωτογραφίες) και ο Clemens Marschall (κείμενα) επέλεξαν να μην προσπεράσουν αυτά τα μέρη, αλλά να μπουν μέσα προκειμένου να καταγράψουν αυτά τα παράλληλα σύμπαντα. Ο Pilcher φωτογράφισε τους θαμώνες, την καθημερινή ρουτίνα, την τρέλα και τη δραματικότητα της όλης κατάστασης. Ο Marschall πήρε συνεντεύξεις από τους ιδιοκτήτες, για να δει τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά. Για πολλούς πελάτες, αυτά είναι τα μόνα μέρη όπου βρίσκουν κάποιον να μιλήσουν. Είναι υποκατάστατα οικογένειας με τις δικές τους καθημερινές τελετουργίες. Οι ανταλλακτικές συναλλαγές ανθούν και οι άνθρωποι φροντίζουν ο ένας τον άλλον – πρόκειται για μικρούς κύκλους στους οποίους μπαίνεις μόνο μετά από μια δοκιμαστική περίοδο. Αλλά μόλις γίνεις μέλος της οικογένειας, μένετε ενωμένοι και πίνετε μαζί – όλη μέρα, κάθε μέρα. Το μόνο σημάδι που προδίδει τη φθορά του χρόνου είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν. Και μαζί τους πεθαίνουν κι αυτά τα λημέρια. Οι Pichler και Marschall ανέλαβαν μια αποστολή να βρουν, να καταγράψουν και να εξερευνήσουν τα τελευταία καταφύγια μιας γενιάς από πότες που πεθαίνει. Στις αμέτρητες περιπλανήσεις τους στη Βιέννη, βρήκαν κάποια από αυτά τα μέρη να πνέουν τα λοίσθια. Το βιβλίο είναι ένα κύκνειο άσμα για αυτά τα μπαρ, που διαμόρφωσαν τους πελάτες τους για δεκαετίες, μέρη που πολύ σύντομα θα χαθούν για πάντα.