Ο πατέρας μου υπήρξε θύμα bullying στο γραφείο του. Αργότερα παρουσίασε σχιζοφρένεια και δεν ξαναπήγε ποτέ στη δουλειά.
Ως αποτέλεσμα της ασθένειάς του, υπέφερε από ψευδαισθήσεις και πέρασε το τελευταίο διάστημα της εργασιακής του ζωής μέσα σε σύγχυση. Ο αριθμός μητρώου του ως υπαλλήλου ξεκινούσε με το 007 και πίστευε ότι ήταν ο James Bond και ότι εργαζόταν στο γραφείο ως μυστικός πράκτορας.
Το 2013 άρχισα να καταγράφω δραστηριότητες ανάπτυξης ομαδικού πνεύματος. Τα γραφεία μετατράπηκαν σε στίβους παιχνιδιών, καθώς οι εργαζόμενοι ωθούνταν μέσα σε παράλογους, τεχνητούς νέους κόσμους, όπου τους ζητούσαν να εκφράζονται λεκτικά και σωματικά, να ζωγραφίζουν, να χορεύουν.
Με τον καιρό, έχω εντοπίσει μια σύνδεση ανάμεσα σ’ αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες του πατέρα μου. Σ’ αυτές τις εικόνες βλέπω τη σωματική εκδήλωση του αποπροσανατολισμού του. Οι άνθρωποι ζορίζονται, αλλάζουν και αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με τις πολλαπλές εκδοχές του εαυτού τους.
Άνδρες με κοστούμια παίζουν τύμπανα. Αγωνίζονται να χτίσουν τον ψηλότερο πύργο από μακαρόνια. Περιμένουν υπομονετικά στη φυλακή της Monopoly.