Πώς να ζήσεις στη ζούγκλα, πώς να αποκαταστήσεις την ανθρωπιά της, πώς να δημιουργήσεις χώρους συγκατοίκησης και ανταλλαγής. Πώς να κάνεις τη δουλειά μιας κυβέρνησης που την αποφεύγει, που αρνείται να δει την επείγουσα μορφή της κατάστασης, που, αντ’ αυτού, εστιάζει στη «μείωση» του αριθμού των μεταναστών στο Calais – χωρίς ποτέ να υπολογίζει την αξιοπρέπεια των διερχομένων, οι οποίοι δεν ζητούν άσυλο αλλά να διασχίσουν τη θάλασσα της Μάγχης και να φτάσουν στη Βρετανία όσο το δυνατόν συντομότερα…
Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο που ζουν μαζί, και με τη βοήθεια διαφόρων γαλλικών και ιδιαίτερα βρετανικών ΜΚΟ, οι πρόσφυγες της ζούγκλας έχουν χτίσει αυτό που έγινε μια πόλη-κόσμος, με τόπους λατρείας, καταστήματα, υπηρεσίες, εστιατόρια, σχολεία, γκαλερί, πολιτιστικούς χώρους…
Αυτοί οι καθημερινοί ήρωες καταφέρνουν όχι μόνο να ανταποκριθούν στις περισσότερες από τις ανάγκες της κοινότητας, αλλά να εισάγουν ένα εκκολαπτόμενο πολιτικό μοντέλο, βασισμένο στις αποφάσεις που λαμβάνονται από τον εκπρόσωπο της κάθε κοινότητας, τις οποίες οι ΜΚΟ αφουγκράζονται με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό προς τις ανάγκες, τις προσδοκίες και τις φωνές των κατοίκων.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία σε ό,τι αφορά στη ζούγκλα είναι το «μεγάλο project» του δημάρχου του Calais να επαναπροσδιορίσει την πόλη, δημιουργώντας ένα ψυχαγωγικό πάρκο 275 εκατομμυρίων ευρώ που θα ονομάζεται Heroic Land – ένα θεματικό πάρκο εμπνευσμένο από τον κόσμο των video games, των manga και των ιστοριών ηρωικής φαντασίας… με πλήρη περιφρόνηση προς τους πραγματικούς ήρωες, εκείνους που βρίσκουν λύσεις στα τόσο περίπλοκα για τους άλλους προβλήματα της μετανάστευσης και των ζωνών διέλευσης…