Αυτή η ιστορία αναφέρεται στον δημόσιο εξευτελισμό του ατόμου στην ιαπωνική κοινωνία και βασίζεται στην προσωπική εμπειρία ενός φίλου μου. Τον Απρίλιο του 2004, τρεις Ιάπωνες πολίτες απήχθησαν από τρομοκράτες στο Ιράκ. Ο ένας από τους τρεις ήταν ένας δεκαοκτάχρονος εθελοντής. Αυτός είναι ο φίλος μου. Τελικά, αυτοί οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο απελευθερώθηκαν ειρηνικά οκτώ ημέρες αργότερα. Ωστόσο, όταν επέστρεψαν στην Ιαπωνία, ολόκληρη η κοινωνία τους αντιμετώπισε με τρόπο απαξιωτικό και προσβλητικό. Ο φίλος μου έλαβε εκατοντάδες υβριστικά γράμματα. Όπου και αν βρισκόταν στην Ιαπωνία, γινόταν αντικείμενο παρατήρησης και αποστροφής. Παραδοσιακά, η ιαπωνική κοινωνία βασίζεται σε διάφορες τοπικές κοινότητες. Όμως, όταν το μέλος μιας κοινότητας προκαλέσει κάποιας μορφής αναστάτωση, τα άλλα μέλη το απομονώνουν βιαίως. Οποιοδήποτε μέλος της κοινωνίας μας μπορεί να βρεθεί στη θέση τού να δείχνει τον άλλο με το δάχτυλο ή να είναι ο ίδιος δακτυλοδεικτούμενος.