Αυτές οι φωτογραφίες από οχήματα αναψυχής και τροχόσπιτα –γυαλιστερές άκατοι υποστήριξης ζωτικών λειτουργιών– φωλιασμένα σε πυκνές νυχτερινές ζούγκλες, υπαινίσσονται μια ανθρωπότητα απομονωμένη από μια σκοτεινή και απειλητική φύση. Η αίσθηση του εκτοπισμού και της αποξένωσης από τον φυσικό κόσμο εκφράζει μια σχέση με τη φύση, όπου κάτι πήγε πολύ στραβά. Οι ένοικοι αυτών των ακάτων είναι αποκομμένοι από τον φυσικό κόσμο που προβάλλει μυστηριώδης ακριβώς δίπλα τους. Ή μια κοινωνική τάξη πραγμάτων, όπου κάτι πήγε πολύ στραβά. Η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα αυτών των φωτογραφιών φέρνει στο προσκήνιο και άλλα ζητήματα: την απόσυρση από τον δημόσιο χώρο και τη συμμετοχή στην αμερικανική ζωή, και το ενδιαφέρον για την επιβίωση και την ατομικότητα. Αυτά τα οχήματα αναψυχής είναι το νυχτερινό τραγούδι ενός ζοφερού αμερικανικού ονείρου, ωραία και γυαλιστερά, αλλά κάπως τοξικά και τρομακτικά. Για να δημιουργήσω την εικόνα χρησιμοποιώ τεχνητό φωτισμό και μακρά έκθεση. Οι ένοικοι δεν ξέρουν ποτέ ότι βρίσκομαι εκεί –τα στόρια τους είναι κλειστά και οι τηλεοράσεις παίζουν.