Η επαναξιολόγηση της βρετανικής μου υπηκοότητας και η υποχρεωτική αποστολή αποδεικτικών εγγράφων προκειμένου να αποκτήσω άδεια διαμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήρθε σαν υπενθύμιση ενός διαχωρισμού όπου μέχρι πρότινος δεν ήταν τόσο έντονος. Το project ξεκίνησε με αφορμή το Brexit, αλλά σύντομα μετατράπηκε σε συνδυασμό δύο περιορισμών, εκείνου των συνόρων και του χρόνου. Η τελευταία φορά που επισκέφτηκα τον παππού μου που κατοικεί στην Ουαλία ήταν πριν τρία χρόνια, κυρίως λόγω της πανδημίας. Μετά από πολλαπλά εγκεφαλικά που υπέστη, αφήνοντάς τον παράλυτο και έχοντας φτάσει 91 ετών, ήταν αναπόφευκτη η σκέψη ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά μαζί του. Καθώς η ζωή του επιβραδύνεται, παραμένει η οξύτητά του στην αφήγηση ιστοριών του παρελθόντος, έχοντας μετατραπεί πλέον σε κύριο θέμα συζήτησής μας. Έτσι, αποφάσισα να εστιάσω στο οικογενειακό γενεαλογικό δέντρο που είχε ξεκινήσει. Τώρα περισσότερο από ποτέ, αισθάνομαι αυτή την πλευρά της οικογένειάς μου να απομακρύνεται, δημιουργώντας την ανάγκη να εμβαθύνω σ’ένα κομμάτι της ιστορίας μου που δεν έχω βιώσει ποτέ πλήρως.
