Η διαδικασία δημιουργίας σαπουνιού αναπτύχθηκε κατά την πρώιμη αρχαιότητα στην Εγγύς Ανατολή, περιοχή στην οποία το Χαλέπι ήταν μια κομβική πόλη. Μετά την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το σαπούνι εισήχθη εκ νέου και διαδόθηκε στη Δύση από τους σταυροφόρους του 12ου αιώνα. Ο Emmanuel Tussore χρησιμοποιεί αυτή την εύθραυστη και εύπλαστη οργανική ύλη ως μέσο σε μια σειρά γλυπτών, εγκαταστάσεων, φωτογραφιών και ταινιών, που αποτελούν μέρος του εν εξελίξει έργου του «Study for a soap (Μελέτη για ένα σαπούνι)». Στα χέρια του, το σαπούνι του Χαλεπιού –το αρχαιότερο σαπούνι στον κόσμο– μεταβάλλεται από την εκλεπτυσμένη χειρονομία του πολιτισμένου ανθρώπου σε σύμβολο μιας καταστροφικής και κτηνώδους δύναμης. Τα ερείπιά του πραγματεύονται την έλλειψη, την απώλεια, την εξορία, αμφισβητώντας έτσι θεμελιώδεις έννοιες του ανθρωπισμού. Δίνοντας έμφαση στα υπολείμματα μιας οικείας ιστορίας ως τμήματος της συλλογικής μνήμης, καθιστούν εφικτή την ελπίδα μιας πιθανής ανασυγκρότησης.