Από το 2009, μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού αντιμετωπίζει τις συνέπειες μιας σοβαρής καπιταλιστικής-οικονομικής κρίσης. Διαδοχικά πακέτα λιτότητας, μετά τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό. Το 23% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Η ανεργία των νέων (15-24 ετών) είναι 62%. Οι άνεργοι υπερβαίνουν τα 1,5 εκατομμύρια. Η ύφεση βαθαίνει, φθάνοντας σε καταστάσεις που η κοινωνία είχε να βιώσει από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες έχουν αποσυναρμολογήσει κρατικά ιδρύματα πρόνοιας και έχουν οδηγήσει στην περιθωριοποίηση τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Πολλοί δεν έχουν καμία ασφαλιστική κάλυψη υγείας. Οι άστεγοι αυξάνονται κατά 25%. Χιλιάδες άνθρωποι, από τους μακροχρόνια άνεργους μέχρι τους καταστηματάρχες που έχασαν τα μαγαζιά τους, εξαρτώνται από συσσίτια για να επιβιώσουν. Εκείνοι που έχουν αυτοκτονήσει λόγω των αδιεξόδων της κρίσης, ξεπερνούν σήμερα τους 4.000. Οι δρόμοι της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων γεμίζουν κατά καιρούς με χιλιάδες διαδηλωτές. Η ανασφάλεια, ο φόβος, η μοιρολατρία, η εξατομίκευση, η παθητικότητα, η οργή και ο θυμός κυριαρχούν απέναντι στην οργάνωση, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.