Αυτό το πρότζεκτ αφορά ένα είδος κοινότητας γυναικών που επιδίδονται στην ηλιοθεραπεία. Μένουν κατά μήκος της ακτής, σε παραλιακές πόλεις που τις χαρακτηρίζει η εντυπωσιακή και γεμάτη χρώμα Ισπανική αρχιτεκτονική. Χαμένες πίσω από τα γυαλιά ηλίου και τα αξεσουάρ, οι γυναίκες είναι απόμακρες, σκεφτικές, σαν απορροφημένες από τον ήλιο. Φωτογράφησα τη μητέρα μου και τις φίλες της και προσπάθησα να δώσω σ’ αυτές τις γυναίκες μια κάπως αστεία και τρυφερή όψη, γιατί ήταν σαν ένα παιχνίδι που παίζαμε μαζί γύρω από την εικόνα τους. Αιωρούμενο μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, το πορτραίτο αυτής της μητριαρχικής κοινότητας αποκαλύπτει μια επιθυμία για κάτι εξωτικό. Εδώ, βρισκόμαστε σε μέρη που ευελπιστούν ότι έχουν αυτό το εξωτικό στοιχείο, όπως αντιπροσωπεύεται από τους φοίνικες, τη λεπτή άμμο και τον ήλιο. Σε όλο αυτό, υπάρχει η διάσταση του τεχνητού και του ψεύτικου. Η ιδέα που προβάλλουν είναι ότι βελτιώνουν και τελειοποιούν τα σώματά τους, αλλά και ότι όλο αυτό είναι ο κόσμος του φαίνεσθαι. Δε βρισκόμαστε πλέον στην αντίληψη των πραγμάτων, αλλά στην επιφάνεια.