Όλο και περισσότερο τείνω να πιστεύω ότι το μόνο ντοκουμέντο που εμπεριέχει μια ρεαλιστική αίσθηση είναι το συναίσθημα που αποκτά υπόσταση μέσω της σύγκρουσης που αποτυπώνεται στην εικόνα.
Σε αυτή τη σειρά δημιουργώ κάποιες συνθήκες χωρίς ένα ιδιαίτερο γεγονός, χωρίς συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Αυτός ο χώρος έχει ως στόχο τη δημιουργία καθαρού συναισθήματος, ενός τόπου όπου είναι λιγότερο σημαντικό να καταλάβεις και περισσότερο να αισθανθείς.
Οι άνθρωποι βρίσκονται στα νοικιασμένα διαμερίσματά τους. Τους βλέπω ως αφανείς επιβιώσαντες του σήμερα, συντετριμμένους από την τυπική σύγχρονη πραγματικότητα, μεταξύ βιοπορισμού και σπουδών, τραπεζών και ονείρων, τάσεων και προσωπικού ύφους, μόδας, ειδήσεων και πολέμων, και ούτω καθεξής.
Δεν είναι σαφές εάν μόλις ξύπνησαν ή πηγαίνουν για ύπνο. Ο βαθύς τελματώδης ύπνος συνυπάρχει με την αϋπνία. Πρόκειται για την ομορφιά και την τραγωδία της καθημερινής ζωής, για την ποιητική των κλειστών χώρων.
Ήθελα το παράδοξο της εικόνας να αντηχεί το παράδοξο του κόσμου.
Alexander Mendelevich