Το αστικό και φυσικό τοπίο φέρει στο σώμα του σημάδια, ανθρωπογενείς παρεμβάσεις που κεντρίζουν τη φαντασία, διεγείρουν ερωτήσεις σχετικά με τη μνήμη ενός ξεχασμένου παρελθόντος. Το μυαλό φαντάζεται το πέρασμα του χρόνου και το αναπόφευκτο της κατάρρευσης. Ατελή κτίρια, εγκαταλειμμένα μεταλλεία, υλικά βγαλμένα από τα σπλάχνα της γης, αποσπάσματα που δημιουργούν ένα νέο έδαφος, ένα τοπίο έλλειψης Χωρίς ίχνος ζωής, η αδρανής ύλη δίνει την εντύπωση μιας μετέωρης κατάστασης, μιας αναμονής. Τόποι αμφιβολίας και ατέλειας, μεταξύ του είναι και του μη είναι, συνιστούν μια περίεργη συνεργασία μεταξύ ανθρώπινης και φυσικής παρέμβασης. Η ανακάλυψή τους από το βλέμμα του περιπατητή δεν μπορεί να ανασύρει μνήμες λησμονημένες, ωστόσο δύναται να εγγράψει στο σώμα τους νέες μνήμες, να επανανοηματοδοτήσει αυτό που εκεί βουβό, περιμένει ένα κοίταγμα, ένα ενδιαφέρον, μια πνοή ζωής.