Ιστορικά οι Κινέζοι είχαν (και ακόμη έχουν) μια ιδιόμορφη αντίληψη για την ομορφιά, που αποκαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση που διατηρούν με το σώμα. Τα μαλλιά, σύμφωνα με τον Κομφούκιο, δεν ανήκουν στο ίδιο το άτομο αλλά στους προγόνους του, οπότε το να τα κόψει κανείς σημαίνει φοβερή ασέβεια, αλλά και καταστροφή του ίδιου του σώματος. Επίσης, το μήκος και το χτένισμα των μαλλιών, από την αρχαία ως και τη πρόσφατη Κινέζικη ιστορία, συνδέεται με το κοινωνικό status, τη φυλή, ακόμη και με τις πολιτικές πεποιθήσεις. Παρόμοια, το να διατηρεί κανείς πολύ μακριά ορισμένα από τα νύχια των χεριών του (γεγονός που καθιστά τα χέρια του εν μέρει άχρηστα) σήμαινε και σημαίνει ακόμη σε κάποιες περιοχές πως ανήκει σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, η οποία δεν χρειάζεται να εργαστεί.
Με αναφορές στην κινεζική φιλοσοφία και τη παράδοση, σε γενειοφόρες κυρίες και “μαλλιανθρώπους”, στο τσίρκο αλλά και την όπερα, η Ιγνατάκη πραγματεύεται στα έργα της θέματα φύλου, ταυτότητας, ετερότητας και αποκλεισμού, μαζί με έννοιες όπως το όμορφο και το γκροτέσκο.