Μετά το θάνατο του πατέρα μου, πριν από τέσσερα χρόνια, ο οποίος ξύπνησε μνήμες για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο θάνατος στην Ελλάδα, επέστρεψα στην πατρίδα μου και ξεκίνησα τη διερεύνηση παραδοσιακών ταφικών τελετουργιών. Προσβλέποντας στην περαιτέρω κατανόηση των ριζών μου, εστίασα στο συλλογικό πένθος και στους τελετουργικούς θρήνους των τελευταίων κοινοτήτων επαγγελματιών μοιρολογιστρών στη χερσόνησο της Μάνης. Το πένθος απαιτεί ένα ταξίδι μεταξύ μνήμης και απώλειας. Ενδιαφερόμενη για το πώς μια εικόνα μπορεί να επιβεβαιώσει μνήμες μέσα από την εξαφάνιση του αντικειμένου της, θέλησα να διερευνήσω την έννοια του θανάτου, αναζητώντας ίχνη πένθους και θλίψης στην ελληνική πολιτισμική κληρονομιά. Για εμένα, αυτές οι εικόνες λειτουργούν ως οχήματα πένθους για τα χαμένα ιδεώδη της ζωτικότητας, της ευημερίας και του ανήκειν, δημιουργώντας ένα τοπίο όπου ο θάνατος γίνεται βίωμα.