Η εργασία αυτή δημιουργήθηκε με αφορμή την επαφή μου με το έργο του Ρώσου σκηνοθέτη Andrei Tarkovsky και συγκεκριμένα με την ταινία «Ο Καθρέφτης». Αποτελεί μια οπτική μελέτη πάνω στην διττή και αντιφατική αίσθηση οικειότητας-ανοικειότητας που προκύπτει όταν ο άνθρωπος πλησιάζει στοιχεία αναγκαία για την προσωπική του πραγμάτωση όπως είναι η επίσης διττή και αντιφατική σχέση ασφάλειας-ελευθερίας. Το πλαίσιο εικονοποίησης αυτού του αφηγήματος στην προκειμένη φωτογραφική σειρά είναι η φύση ως πηγή ζωής, ως πάροχος των απαραίτητων για τη διαβίωση, ως σύντροφος αλλά και ως συνθήκη κινδύνου, ως φως αλλά και σκοτάδι. Οι εικόνες δημιουργήθηκαν συμβολικά στο μεταίχμιο αυτών των συνθηκών, την ώρα ακριβώς που το φως φεύγει και το σκοτάδι δεν έχει καταλάβει ακόμη τη σκηνή.
