«Το ίδιο το κεντρικό λειτουργικό σύστημα σκέψης που μας προσδιορίζει εδώ και 2,500 χρόνια δεν υπήρξε ανέκαθεν συνυφασμένο με μία διαδικασία καδραρίσματος/πλαισίωσης, απομόνωσης και ιδιοποίησης κάποιου πράγματος, οποιουδήποτε πράγματος, με σκοπό να το κατάσχουμε ολοκληρωτικά; Η ίδια η έννοιά μας της γνώσης δεν είναι παραδοσιακά και αναπόδραστα ισοδύναμη με την εγκαθίδρυση τεχνικών καδραρίσματος/πλαισίωσης και μηχανισμών σύλληψης, με σκοπό την στρατηγική επιβολή τάξης και ορατότητας; […] Ένα απλό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας είναι το καδράρισμα μιας φωτογραφικής λήψης: μέσω του ενεργήματος του καδραρίσματος, εγκαθιδρύουμε μία διάκριση ανάμεσα σε ένα εσωτερικό εντός κάδρου και ένα εξωτερικό εκτός κάδρου (το οποίο, εις το εξής, καδράρεται κι αυτό αρνητικά ως εκτός κάδρου)× προσδιορίζουμε διακριτές οντότητες έναντι ενός αδιαφοροποίητου φόντου, ανάγοντας το τελευταίο σε ένα σύστημα ταυτοτήτων/διαφορών× τεμαχίζουμε το χώρο και μέσω αυτής της τεμάχισης εισάγουμε ένα όριο ανάμεσα στο καδραρισμένο και στο μη καδραρισμένο× αιχμαλωτίζουμε κάτι και μέσω αυτής της αιχμαλώτισης το μετατρέπουμε σε κάτι ορατό, ορίσιμο και, γι’ αυτό το λόγο, ελέγξιμο. Αυτό το θεμελιωδώς λογο-κεντρικό όραμα του κόσμου, μαζί με την κυρίαρχη λογική πλαισίωσης/καδραρίσματος που το εμψυχώνει, δεν είναι ένας απλός τρόπος ή ένα απλό μέσο ανάμεσα σε άλλα, αλλά απεναντίας ο κατ’εξοχήν τρόπος της ανθρώπινης ύπαρξής μας. Διαπερνά, κυριολεκτικά, κάθε όψη των ανθρώπινων, πολύ ανθρώπινων πραγμάτων και πρακτικών μας, φιλοσοφικών, επιστημονικών, οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών, γεωγραφικών ή φωτογραφικών».*
* Απόσπασμα από το δοκίμιο του Δημήτρη Γκινοσάτη με τίτλο “Framing Apparatuses – A Philosophical Offering”, το οποίο περιέχεται στο βιβλίο του Γιάννη Καρπούζη Parallel Crisis – Time Suspended.