Η εν εξελίξει φωτογραφική εργασία υπό τον τίτλο «μονόλογοι» αποτελείται από μία σειρά εννοιολογικών αυτοπορτρέτων. Μία συρραφή ετερόκλητων επεισοδίων που ανιχνεύουν την ανθρώπινη κατάσταση, αποτέλεσμα ζύμωσης ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό της ζωής. Οι επιμέρους σκηνές υιοθετούν μία θεατρική οπτική όπου η αφαίρεση, το παράδοξο, το παράλογο καθώς και η επανάληψη υφαίνουν ένα κλειστοφοβικό νήμα γύρω από το ανθρώπινο υποκείμενο δίχως λύτρωση ή λύση. Το σκηνικό υποδηλώνει έναν απροσδιόριστο τόπο. Τόπο υπαρξιακών αναζητήσεων, μεταφυσικής ανθρώπινης αγωνίας, του τυχαίου και της αβεβαιότητας της ζωής, ενός μετεωρισμού μεταξύ αλήθειας και ψέματος διανθισμένου με σαρκασμό και ειρωνεία. Μονόλογοι μιας τραγικής κωμωδίας ή μιας κωμικής τραγωδίας.