Με ποιά εικόνα ανακαλείς την έννοια του σπιτιού, όταν έχεις βιώσει τον θανάτο της μητέρας σου σε μικρή ηλικία, την απουσία του πατέρα και την σεξουαλική παρενόχληση από συγγενή? Τελικά η ιδέα του σπιτιού ήταν στα οικογενειακά μου άλμπουμ. Στην αρχή υπάρχει οργή. Οργή απέναντι στη μητέρα σου, η οποία πέθανε και σε άφησε. Ανακατασκευάζω οικογενειακές φωτογραφίες και σβήνω τα πρόσωπα, τα καίω, περνάω βελόνες, βλάπτω το πρόσωπό μου, τους συγγενείς, όλους όσους έχουν πληγωθεί, έχουν παραμείνει σιωπηλοί ή με έχουν πληγώσει. Αυτή είναι η ιστορία μου, αλλά αν αλλάξετε την κλίμακα του πόνου, του περιορισμού, της ενοχής, αφορά πολλές οικογένειες. Τα κρυμμένα πρόσωπα έχουν ονόματα, έχουν ιστορίες. Ιστορίες που εκτείθονται και διεγείρουν συζητήσεις. Τα έργα ταλαντεύονται μεταξύ μεταφοράς και της πραγματικότητας, αλλά στο τέλος με κάνουν να προχωρώ.